তুমি বাৰু কিয় ইমান কৈ কান্দিছা?

তুমি কোৱাৰ দৰেই

মই প্ৰথমতে সেউজীয়াই আছিলোঁ,

ধান বাঢ়ি অহা পথাৰখনৰ দৰেই৷

তেতিয়া মই দুখ বুজি নাপাইছিলোঁ,

বুজি নাপাইছিলোঁ প্ৰেম….

হঠাৎ জানো কি হল!

এদিন ৰতিপুৱা সাৰ পাই উঠি দেখোঁ-

মোৰ সেউজীয়া পথাৰত

মোৰ অনুমতি নোলোৱাকৈয়ে বাহৰ পাতিলে আঘোণে‍...

মই সেউজীয়াৰ পৰা লাহে লাহে হালধীয়া হ’লোঁ।

লাহে লাহে মোৰ নীলা আকাশ আগুৰি ধৰিলে

দুখৰ লেথেৰি-নিছি‍গা ক’লা ডাৱৰে৷

এবাৰ ভাবিলোঁ - ঈগলৰ দৰেই উৰি যাওঁ ডাৱৰৰ ওপৰেৰে...৷

কিন্তু মোৰ ডে‍উকাতকৈ আকাশখনৰ বিশালতা বহুত বেছি !

সেইবাবেই পুনৰ মই সোমাই থাকিলোঁ

মোৰ চালি নথকা ঘৰটোত,

ৰৈ থাকিলোঁ কলীয়া মেঘৰ বৰষুণজাকলৈ৷

মোৰ দুচকুৰ মথাউৰি ভাঙি‍

মই ভবাৰ দৰেই নামি আহিল বৰষুণজাকে সৃষ্টি কৰা বানপানীৰ ঢল৷

মানুহবোৰে মোক বাৰে বাৰে প্ৰশ্ন কৰিলে –

“তুমি বাৰু কিয় ইমানকৈ কান্দিছা?”

:::::::::::::::::::::

নৱজিৎ কলিতা

SHARE THIS